Początek drugiej generacji konsol

 Pod koniec 1976 w końcu powoli zaprzestawano produkcji klonów Ponga, a producenci zajęli się tworzeniem własnych konsol. Oczywiście zdarzały się gry pongopodobne, bo oczywiście najlepiej się szło na łatwiznę i tworzyło gry, przy których nie trzeba było się namęczyć, ale wraz z pojawieniem się konsoli, o której mowa ruszyło coś innego. Rozpoczęła się druga generacja konsol, którą zapoczątkował Channel F.

W 1974 roku pracownicy Alpex Computer Corporation, Wallace Kirschner i Lawrence Haskel, opracowali prototyp konsoli do gier, składający się z jednostki bazowej opartej na mikroprocesorze Intel 8080 i wymiennych płytkach drukowanych zawierających chipy ROM, które można było podłączyć do jednostki podstawowej. Duet próbował zainteresować systemem kilku producentów telewizorów, ale bezskutecznie. Następnie skontaktowali się z firmą Fairchild, która wysłała inżyniera Jerry'ego Lawsona, aby ocenił system. Lawson był pod wrażeniem systemu i zasugerował Fairchildowi licencjonowanie technologii, co firma uczyniła w styczniu 1976 roku.

Lawson współpracował z projektantem przemysłowym Nickiem Talesfore i inżynierem mechanikiem Ronem Smithem, aby przekształcić prototyp w opłacalny projekt. Jerry Lawson zastąpił 8080 własnym procesorem F8 firmy Fairchild; podczas gdy Nick Talesfore i Ron Smith byli odpowiedzialni za przystosowanie skomplikowanych elementów sterujących klawiatury prototypu do jednego drążka sterującego i umieszczenie płytek obwodów ROM w plastikowych kasetach przypominających taśmy 8-ścieżkowe. Talesfore, pracownik Industrial Design (ID) i Ron Smith, pracownik Mechanical Engineering (ME), współpracowali nad stylistyką i funkcją ręcznego kontrolera o 8 stopniach swobody. Byli odpowiedzialni za projekt kontrolerów ręcznych, konsoli i kartridży do gier wideo. Oprócz dostarczenia identyfikatora dla tego systemu, Talesfore również kierował grafikami Toma Kamafugi, projektanta graficznego, który wykonał oryginalny projekt graficzny pierwszych kartonów z kasetami wideo. Konsola ukazała się w listopadzie 1976 roku w USA, a niecały rok później w Japonii. Została wydana przez Fairchild Camera and Instrument za cenę 169,95 USD (na dzisiejsze 773 USD, czyli ok. 3000 PLN). Została wprowadzona na rynek jako „Video Entertainment System”, ale kiedy Atari, Inc. wypuściło swój Video Computer System (Atari 2600) w następnym roku, Fairchild zmienił nazwę swojej maszyny na „Channel F” (F - skrót od Fun), zachowując deskryptor Video Entertainment System. W 1979 roku wydano drugą wersję konsoli o nazwie System II. 

Procesor F8 był bardzo złożony w porównaniu z typowymi układami scalonymi tamtych czasów i miał więcej wejść i wyjść niż inne współczesne układy. Ponieważ opakowanie chipów nie było początkowo dostępne z wystarczającą liczbą pinów, F8 użyty w oryginalnej formie VES/Channel F (zastąpiony przez System II) został zamiast tego wyprodukowany jako para chipów, które musiały być używane razem, aby utworzyć kompletny procesor. Jednak ze względu na konstrukcję F8 uzyskano znaczne oszczędności pod względem pinów, które umożliwiły włączenie 64 bajtów wewnętrznej pamięci RAM do notatnika. Jednoukładowy wariant F8 był używany zarówno przez system komputerowy System II, jak i VideoBrain .

Channel F może używać jednej płaszczyzny grafiki i jednego z czterech kolorów tła na linię, z trzema kolorami wykresu do wyboru (czerwony, zielony i niebieski), które zmieniają się na biały, jeśli tło jest ustawione na czarne, przy rozdzielczości 128 × 64, z widocznymi około 102 × 58 pikselami i pomocą 64 bajtów systemowej pamięci RAM, czyli o połowę mniej niż późniejsze Atari 2600. Gra Maze wymagała 1K statycznej pamięci RAM w kartridżu, co zwiększało koszt jej produkcji. Gra w szachy już za to zawierała znacznie więcej pamięci RAM w kartridżu. Procesor F8 w sercu konsoli jest w stanie wytworzyć wystarczającą ilość sztucznej inteligencji, aby umożliwić rozgrywanie meczów między graczami a komputerami, co jest pierwszym przypadkiem w historii konsoli. Wszystkie poprzednie maszyny wymagały ludzkiego przeciwnika. Kółko i krzyżyk na Videocart-1 miał tę funkcję, tylko dla jednego gracza przeciwko komputerowi. To samo dotyczy gry w szachy, która miałaby bardzo długie czasy tur dla komputera w miarę postępu gry.

W oryginalnym urządzeniu dźwięk jest odtwarzany przez wewnętrzny głośnik, a nie przez telewizor. Jednak System II przekazywał dźwięk do telewizora poprzez modulator RF.

Kontrolery to joystick bez podstawy; główny korpus to duży uchwyt z trójkątną „nasadką” na górze, a górną częścią jest ta część, która faktycznie poruszała się w celu uzyskania ośmiokierunkowej kontroli kierunkowej. Mogła być używana zarówno jako joystick, jak i łopatka (twist), a nie tylko mogła być wciśnięta, aby działała jako przycisk strzału, ale mogła być również podnoszona. System II zawierał odłączane kontrolery i miał z tyłu dwa uchwyty do nawijania kabla i przechowywania kontrolera.

Funkcje wydrukowane na konsoli dotyczą tego, jak działają we wbudowanych grach, a także w niektórych oryginalnych grach: wszystkie przyciski (z wyjątkiem resetowania) są kontrolowane przez gracza i mogą być używane do wszystkiego, co zdecyduje gracz.

Unikalną cechą konsoli jest przycisk „zatrzymania” (HOLD), który pozwala graczowi na spauzowanie gry, zmianę czasu lub zmianę szybkości gry. Pomimo niepowodzenia Channel F, projekt joysticka był tak popularny – Creative Computing nazwał go „wyjątkowym” – że firma Zircon wypuściła również wersję kompatybilną z portem joysticka Atari, Video Command Joystick, wydany po raz pierwszy bez dodatkowego przycisku uruchamiania. Wcześniej tylko ruch zanurzania w dół był połączony i działał jako przycisk ognia; działania podciągania i skręcania nie były z niczym połączone.

Procesor F8

Specyfikacje techniczne:

• Mikroprocesor CPU: Fairchild F8 (8-bitowy) pracujący z częstotliwością 1.7897725  MHz (NTSC) (PAL gen. 1: 2.0000 MHz, PAL gen. 2: 1.7734475 MHz

• RAM 2 KB (128 x 64 x 2 bity), do bufora ramki plus 64 bajtów z pamięci ScratchPad

• Dodatkowa pamięć SRAM obsługiwana przez dodatkowe kartridże. Gry Maze i Chess zawierają statyczną pamięć RAM (SRAM), przy czym ta ostatnia zawiera znacznie więcej niż 1 KB dla Maze.

• Rozdzielczość: 128 × 64 pikseli, około 102 × 58 pikseli widocznych w zależności od telewizora. Kolumny 125 i 126 kontrolują paletę (na wiersz). tj. 125 × 64 piksele do rysowania ekranu.

• Częstotliwość odświeżania: 60 Hz

• Kolory: 8 kolorów (czarne/białe linie lub jeden z trzech kolorów tła na linię w połączeniu z czerwonymi, zielonymi lub niebieskimi pikselami)

• Dźwięk: sygnały dźwiękowe 120 Hz, 500 Hz i 1 kHz (można modulować w celu uzyskania różnych tonów). Jakość jest znacznie lepsza w Systemie II w porównaniu z oryginalnym modelem.

• Wejście: dwa niestandardowe kontrolery gier, podłączone przewodowo do konsoli (wersja oryginalna) lub wymienne (kanał F System II)

• Wyjście: kompozytowy sygnał wideo z modulacją RF, przewód podłączony do konsoli w gen. 1, odłączany w gen. 2

Dwadzieścia siedem kartridży, zwanych „Videocarts”, zostało oficjalnie wydanych konsumentom w Stanach Zjednoczonych w okresie własności Fairchild i Zircona, z których pierwsze dwadzieścia jeden zostało wydanych przez Fairchild. Na kilku z tych kartridży jesteśmy w stanie zagrać w więcej niż jedną grę i zazwyczaj kosztowały 19,95 USD. Pudełka kartridży były żółte i miały w przybliżeniu rozmiar i ogólną teksturę wkładu 8-ścieżkowego. Zwykle zawierały kolorową szatę graficzną. Wcześniejsza grafika została stworzona przez znanego w kraju artystę Toma Kamifujiego, a dzieło wyreżyserował Nick Talesfore. Konsola zawierała dwie wbudowane gry, Tennis i Hockey, które oczywiście były klonami Ponga. W hokeju pasek odbijający można zmienić na przekątne, obracając kontroler i poruszać się po całym polu gry. Tenis był bardzo podobny do oryginalnego Ponga.

Wbudowane gry: Hockey, Tennis

Videocart 1 - Tic-Tac-Toe, Shooting Gallery, Doodle, Quadra-Doodle

Videocart 2 - Desert Fox, Shooting Gallery

Videocart 3 - Video Blackjack

Videocart 4 - Spitfire

Videocart 5 - Space War

Videocart 6 - Math Quiz I (Addition & Subtraction)

Videocart 7 - Math Quiz II (Multiplication & Division)

Videocart 8 - Magic Numbers (Mind Reader & Nim)

Videocart 9 - Drag Race

Videocart 10 - Maze, Jailbreak, Blind-Man's-Bluff, Trailblazer

Videocart 11 - Backgammon, Acey-Deucey

Videocart 12 - Baseball

Videocart 13 - Robot War, Torpedo Alley

Videocart 14 - Sonar Search

Videocart 15 - Memory Match 1, Memory Match 2

Videocart 16 - Dodge' It

Videocart 17 - Pinball Challenge

Videocart 18 - Hangman

Videocart 19 - Checkers

Videocart 20 - Video Whizball

Videocart 21 - Bowling

Videocart 22 - Slot Machine

Videocart 23 - Galactic Space Wars

Videocart 24 - Pro Football

Videocart 25 - Casino Poker

Videocart 26 - Alien Invasion

W 2021 r. na stronie itch.io wydano wiele nowych gier „Homebrew” autorstwa dewelopera retro, firmy Arlasoft. Należą do nich porty mobilnych gier logicznych Tents & Trees, 2048 i Threes, a także port klasycznej strzelanki zręcznościowej Centipede.

W 1979 roku Zircon International kupił prawa do Channel F i wypuścił przeprojektowaną konsolę jako Channel F System II, aby konkurować z Atari 2600. Przeprojektowany Channel F został ukończony przez Nicka Talesfore w Fairchild. Jednak tym razem główną różnicą była nieobecność Lawsona, który założył własną firmę. W następstwie Channel F II miał ogromne problemy, zdołał wydać tylko sześć nowych gier po debiucie drugiego systemu przed jego ostatecznym upadkiem; kilka z nich zostało opracowanych w Fairchild, zanim zostało sprzedane.

Główne zmiany dotyczyły konstrukcji, przy czym kontrolery można było wyjmować z jednostki podstawowej zamiast podłączać bezpośrednio do niej; schowek kontrolera został przeniesiony z tyłu urządzenia, a dźwięk został zmiksowany z sygnałem telewizyjnym RF, więc urządzenie nie potrzebowało już głośnika. Elektronika została również uproszczona, z niestandardowymi układami logicznymi zamiast standardowej logiki, co skutkowało znacznie mniejszą płytką drukowaną. Ta wersja miała również prostszy i nowocześniejszy wygląd obudowy.

Channel F panował rok na rynku, ale gdy pojawiło się Atari 2600, sprzedaż konsoli diametralnie spadła, co było związane z rodzajami oferowanych gier. Większość tytułów Channel F to powolne gry edukacyjne i intelektualne w porównaniu z grami akcji, które pojawiły się wraz z 2600. Nawet z przeprojektowanym Channel F II w 1978 roku, Fairchild nie był w stanie sprostać sprzedaży, jaką generowało 2600 i jego gry. Do czasu, gdy Fairchild sprzedał technologię firmie Zircon w 1979 roku, sprzedano łącznie około 350 000 sztuk.

W 1983 roku, po ogłoszeniu przez Zircon rezygnacji z Channel F, Video Games zrecenzowało konsolę. Nazywając ją „systemem, którego nikt nie zna”, magazyn określił jej grafikę i dźwięki jako „nieco prymitywne jak na dzisiejsze standardy”. Opisał Space War jako być może "najstarszą grę tego typu na rynku" i ocenił 25 gier na konsolę ze średnią oceną trzy ("niezbyt dobrą") w skali od jednego do dziesięciu. Magazyn stwierdził jednak, że Fairchild „udało się stworzyć fascynujące gry, nawet jak na dzisiejsze standardy”, nazywając Casino Royale (Video Blackjack) „najlepszą grą karcianą, od blackjacka do brydża, Dodge-It („prosty, ale świetny”), Robot War („Berzerk bez broni”) i Whizball („całkowicie oryginalny… hokej z bronią”), ale doszli do wniosku, że tylko osoby zainteresowane nostalgią, kolekcjonowaniem gier wideo, lub grami karcianymi kupiłyby Channel F w 1983 roku.

W Europie wydano szereg licencjonowanych wersji konsoli, w tym Luxor Video Entertainment System w Szwecji, Adman Grandstand Video Entertainment Computer w Wielkiej Brytanii, SABA Videoplay, ITT Telematch Processor i Nordmende Color TelePlay µP z Niemiec oraz Dumont Videoplay i Barco Challenger z firmy Barco/Dumont we Włoszech i Belgii. Niemiecki producent elektroniki SABA wydał również kilka kompatybilnych kartridży, różniących się od oryginalnych: tłumaczenie w Videocart-1 Tic-Tac-Toe na niemieckie słowa, Videocart-3 wydany z różnymi skrótami (niemiecki) i Videocart-18 zmienił grafikę i niemieckie słowo "lista".

Emulator Channel F znajdziecie TUTAJ